Oryginalność oraz bezkompromisowość, sprzeciw wobec komercjalizacji i utowarowieniu sztuki, a także niezwykle celne diagnozy historiozoficzne sprawiły, że dramaty Stanisława Ignacego Witkiewicza należą do najwybitniejszych osiągnięć literatury awangardowej XX wieku. To w sztukach opartych na wyznacznikach Czystej Formy oraz czerpiących z krytycznego potencjału groteski i absurdu Witkacy widział szansę na osiągnięcie metafizycznego, katarktycznego przeżycia.

We Wstępie do Wyboru dramatów Jan Błoński pisze, że twórczość Witkiewicza zbija czytelnika z tropu, rozbawia go i przeraża na przemian, wytrącając w rozpasaną farsę i bezlitosną tragedię. Mistyfikuje go żartami, aby wkrótce – z pełną powagą – obwieszczać prawa rządzące przeznaczeniem ludzkości. Nie ulega wątpliwości, że dramaty autora Szewców należą do najambitniejszych i najszerzej zakrojonych projektów twórczych międzywojnia.

Jeśli pominąć juwenilia i utwory zniszczone przez autora, na dorobek dramaturgiczny Witkacego składa się dwadzieścia jeden dzieł, z których niemal wszystkie powstały w latach 1918–1925. W niniejszym wyborze Czytelnicy znajdą utwory takie jak: Nowe wyzwolenie (1920), W małym dworku (1921), Mątwa (1922) Janulka, córka Fizdejki (1923) Matka (1925) oraz Szewcy (1934). Znakomity Wstęp Jana Błońskiego stanowi z kolei wieloaspektowy przewodnik po najciekawszych i najbardziej zawiłych motywach dramatów Witkacego.

Książka ukazuje się w cyklu Wzorcowe tomy BN na stulecie serii.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.