Blizny. Eseje
Rany ducha goją się, nie pozostawiając po sobie blizn – pisał Hegel. W swojej najnowszej książce Grzegorz Jankowicz podejmuje polemikę z tą tezą. Jego bohaterami są twórcy szczególnie – czasem wręcz obsesyjnie – zainteresowani wewnętrznym zranieniem. Agamben, Bärfuss, Benjamin, Borges, Butler, Derrida, Goethe, Kafka, Melville, Perec, Sebald, Sosnowski… to pisarze i filozofowie, według których proces gojenia się trwa długo i zawsze pozostaje po nim nieusuwalny ślad.
Twórcy przywoływani przez Jankowicza opisują bolesne formowanie się życia w języku i historii. Polega ono na ścieraniu się ze sobą różnych żywiołów – konfrontacji, która zawsze kończy się zranieniem. Wiersze, opowiadania, powieści, rozprawy filozoficzne i eseje są próbą nie tylko opisania tych ran, ale też ich zasklepienia.
Tytułowych blizn Jankowicz szuka właśnie na powierzchni tekstów. Jeśli wodzi po nich palcem, to po to, by sprawdzić, jak wyglądają język, świat, życie i ciało po wygojeniu się ran, by odpowiedzieć na pytanie, czy cięcia pozostawiły po sobie wyniszczającą traumę, czy też stały się szansą na rozwój.
Zobacz także
Życie w rozproszonym świetle. Eseje
