W Dekreacji Anne Carson podejmuje próbę przekroczenia własnego „ja”, by oddać głos temu, co niewyrażalne i radykalnie odmienne. Przy pomocy naświetlających się wzajemnie utworów, w kolażu literackich form i stylów – od wierszy, przez krytyczno-filozoficzne eseje i dialogi, po operę poetycką – kieruje wzrok ku postaciom, które, mówiąc słowami Simone Weil, „uczestniczyły w kreacji świata przez dekreację samych siebie”. Pisze m.in. o Joannie d’Arc, Samuelu Becketcie, Marguerite Porete czy filmach Michelangelo Antonioniego.

Renata Lis zauważyła: „Oryginalność pisarstwa Anne Carson jest tyleż bezdyskusyjna, co paradoksalna. Autorka Dekreacji jest tak przywiązana do tradycji, jak tylko może być wykładowczyni i tłumaczka literatur klasycznych, i zarazem tak nowatorska, jak tylko może być urodzona eksperymentatorka, która poezji każe wyrażać się poprzez taniec. Z dezynwolturą ignoruje podział na epikę, lirykę i dramat, a dwa tysiące lat to dla niej żaden dystans. Carson mówi wszystkimi językami sztuki, w sposób tylko sobie właściwy reanimując świat starożytności swoim gorącym, na wskroś romantycznym oddechem. W twórczości Carson romantyzm w przebraniu klasycyzmu wciąż poszukuje absolutu, a ponadto – jest kobietą”.