Monumentalna, ośmiusetstronicowa książka poetycka skomponowana z wypowiedzi niemal wszystkich mieszkańców pustoszejącej szwedzkiej wsi Osebol, w której dorastała autorka. To niezwykły portret miejsca i ludzi z nim związanych, ożywiony słowami osób o różnym pochodzeniu, urodzonych na przestrzeni kilku dekad oraz parających się rozmaitymi zajęciami.

W posłowiu do tomu Maciej Robert zauważa: „W wypowiedziach bohaterów Kapli, zdawać by się mogło bliźniaczo do siebie podobnych (bo powiązanych wspólnymi doświadczeniami życia we wspólnej przestrzeni), nie ma mowy o powtarzalności”. To wielowątkowa książka o codziennym życiu, o pracy i czasie, o stagnacji i nieustannych zmianach, a zarazem subtelna elegia na cześć odchodzącego świata, która została dostrzeżona przez kapituły najważniejszych szwedzkich nagród, m.in. Nagrody Augusta i Nagrody Literackiej Dziennika „Borås Tidning” dla Debiutantów. Angielski przekład autorstwa Petera Gravesa wyróżniono Warwick Prize for Women in Translation.

„Poetycki reportaż Kapli, napisany niczym Iliada, choć bez zawziętych ludzkich bohaterów, wydaje się opowieścią wymagającą skupienia, afabularną, bardziej do słuchania niż do cichej lektury. Można sobie wyobrazić, jak Kapla siada w środku wioski i zaczyna czytać. Można sobie też wyobrazić, jak podobni do Kapli narratorzy i narratorki wyruszają na ratunek miejsc z map wymazanych, odszukują dawnych sąsiadów, zaczynają z nimi rozmawiać, nagrywają ich i spisują ich opowieści. Powstaje szum głosów, których od dawna nie słychać, niosący jakieś wyrwane z kontekstu, postrzępione zdania; tyle, ile trzeba, żeby wsłuchać się w skupieniu w samych siebie” – Marta Tomczok, „Dwutygodnik”

„[Kapla] poniekąd odnawia gest sąsiada, który jako pierwszy w okolicy kupił kamerę wideo, postawił ją na statywie i utrwalał to swoją babkę, to ojca Pera-Erika, Vilhelma, «którego twarzy dziś już nikt nie pamięta». Ów sąsiad mówi autorce: «To naprawdę cenne / mieć ich na filmie». Kapla podobnie, pisze po to, by […] na kartce papieru pozostawić ślad, odcisk, ale także: by chronić litery alfabetu codzienności, tworząc w ten sposób poemat trwania” – Paweł Jasnowski, „Czas Kultury”