Szkoła ćwiczeń to poemat zawieszony w czasie, między działaniami wojennymi z lat 1916–1918 oraz Jamajką u schyłku XX stulecia. Ishion Hutchinson przypomina o karaibskich żołnierzach, którzy wzięli udział w wielkiej wojnie, walcząc na Bliskim Wschodzie po stronie Imperium Brytyjskiego. Wyobrażenie o ich codzienności autor przeplata narracją o dorastającym siedemdziesiąt lat później (trzy dekady po odzyskaniu przez Jamajkę niepodległości) chłopcu, który konfrontuje własne doświadczenia z wiedzą czerpaną z brytyjskiej encyklopedii. Podwójności czasu towarzyszy inne zwielokrotnienie, które dokonuje się w języku, choćby przez częste aliteracje, nadające mu rytm jak dub w muzyce reggae.

Dla Hutchinsona pisanie wiąże się z nieustannym negocjowaniem tego, co minione: „Poeta jest dla mnie nie tyle twórcą […], ile przetwórcą, kimś, kto odkrywa na nowo rzeczy już istniejące. Poezja to niezawodna forma stawiania oporu wobec pojmowania historii jako przeszłości”. Rewizja ta dokonuje się także w formie gry z tradycją: Hutchinson jest jednocześnie spadkobiercą T.S. Eliota i Dereka Walcotta, Williama Shakespeare’a i George’a Lamminga, kanonu europejskiego i kultury karaibskiej.

„Publikacja w tłumaczeniu na polski gęstej od znaczeń poezji Hutchinsona, a szczególnie jego głęboko intertekstualnego tomu Szkoła ćwiczeń, to decyzja znacząca. Piszę te słowa, wychodząc z założenia, że przekład literacki to dla kultury języka docelowego okazja do przekroczenia lub co najmniej przesunięcia granic tego, co znane i wyrażalne” – Bartosz Wójcik, „Czas Literatury”

„Tom Szkoła ćwiczeń, w którym spiżowy ton historii miesza się z liszajem rozkładu, słonym smakiem poddaństwa i two-stepem dubu, upamiętnia czarnych żołnierzy z Jamajki, którzy walczyli pod sztandarem brytyjskim i tracili życie na wszelkie możliwe sposoby, jak również tych, którzy przeżyli i wrócili na wyspę, zaczęli domagać się prawa do swojego udziału w Imperium i w zwycięstwie, a potem przecięcia pępowiny z Krajem Matką, który wystawił ich na śmierć i cierpienie” – Teresa Tyszowiecka blasK!, „Czas Literatury”