Autobus mija zamarłe krajobrazy i opustoszałe domy, gdy Helen Langrishe wraca z Dublinu do rodzinnego Springfield House w hrabstwie Kildare. Im bliżej jest rodowej posiadłości, tym bardziej jej myśli krążą wokół tematów śmierci i upływu czasu: stare rody, niegdyś zamknięte w dostojnych, a teraz rozpadających się domach, odchodzą w niepamięć, a nagrobki cmentarne zapadają się w ziemię, obojętne wobec żywych i ich niemocy. Irlandzka prowincja zastyga w niepewności, mimo że docierają do niej złowieszcze echa wydarzeń lat trzydziestych. Zwiastunem nadchodzących zmian było już, jak się okaże, pojawienie się w domu Langrishe’ów przybysza z Niemiec.

Aidan Higgins portretuje schyłek przedwojennej formacji kulturowej, tworząc elegię dla modernizmu i odpowiedź na Yeatsowską wizję angielsko-irlandzkiej historii. Podszyta ironią i fatalizmem narracja oddaje pełen sprzeczności obraz przemijania, w którym swojskość sąsiaduje z obcością, zabobon z nauką, a przeszłość z postępem.