(1894–1980) – poeta, prozaik, dramatopisarz, eseista i tłumacz. Debiutował tomem Oktostychy w 1919 roku. Był współtwórcą, wraz z J. Tuwimem, A. Słonimskim, K. Wierzyńskim i J. Lechoniem grupy poetyckiej Skamander. Od roku 1955 aż do śmierci pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika „Twórczość”, a od 1959 także prezesa Związku Literatów Polskich. Pozostawił po sobie obszerny i różnorodny dorobek literacki. Opublikował kilkanaście tomików poezji, m.in. Dionizje (1922), Księga dnia i księga nocy (1929), Ciemne ścieżki (1957), Śpiewnik włoski (1974), Muzyka wieczorem (1980), liczne opowiadania, takie jak Brzezina i Panny z Wilka (1933) czy Matka Joanna od Aniołów (1946), oraz powieści, np. Czerwone tarcze (1934), Sława i chwała (t. 1–3, 1956–1962). Jest także autorem dramatów, m.in. Kochankowie z Werony (1929) i Lato w Nohant (1937), szkiców biograficznych oraz wspomnieniowych. W latach 2007–2011 ukazały się trzy tomy Dzienników, które Jarosław Iwaszkiewicz prowadził przez całe życie. Na podstawie jego dzieł powstawały filmy Andrzeja Wajdy i Jerzego Kawalerowicza. Pisarz, wielokrotnie nagradzany, został także wyróżniony doktoratami honoris causa Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ponadto pośmiertnie odznaczono go, wraz z żoną Anną, medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.
